27. Jeśli liczyliście na trójkącik to ja nie jestem gotowy.

Chwila szczęścia. Sekunda radości. Wszystko nagle jakby zgasło. Płomyk nadziei przestał się tlić.

Cisza w głowie. Ta przed burza. Czekam aż przestanie padać.

Chciałabym aby na moim niebie pojawiła się tęcza. Chcę ją zobaczyć.

Czekałam za długo. Gdzieś wysoko pozostały tylko smugi deszczu. Rozmyte niebo.

Cisza pozostała.

   Usiadłem na kanapie, która teraz wcale nie wydawała się wygodna. Czego miałem się spodziewać. Zawsze miałem dobry kontakt z mamą. Była dla mnie bardzo ważna. Teraz patrzyła na mnie z troską jednocześnie niepokojem.

Usiadła obok mnie. Wcześniej nie zwracałem na to dużej uwagi. Jej brzuch był znacznie większy niż te kilka miesięcy temu. Nie pytałem wcześniej. Nie interesowałem się niczym.

Tak naprawę nigdy nie zapytałem o to dziecko. Poczułem się dziwnie. To dziecko miało być moim bratem lub siostrą.

Teraz to wydawało się takie realne. Próbowałem przypomnieć sobie ile jeszcze pozostało. Jak wiele dni, godzin, minut i sekund.

Trzy miesiące. Może dwa. Pustka w głowie.

-Harry, kochanie wiem, że dla ciebie to wszystko jest nowe.- Powiedziała i położyła dłoń na mojej, która teraz leżała na moim kolanie.

-Będę miał brata czy siostrę?- zapytałem.

-Mam za kilka dni badania wtedy wszystko się wyjaśni. Lekarz mówi, ze prawdopodobnie to dziewczynka. - Dziewczynka będę miał siostrę. Będziemy mieli siostrę. Ja i Emily. To takie popieprzone. Teraz to Emily jest jakby moja siostra. Ja ja kocham. Nie kocham jej jak siostry. Pragnę jej miękkich ust. Jej dotyku. Będę miał siostrę. Za ile? Siostrę, która będzie mała. Co jeśli będzie przypominała ja. Emily jest tak podobna do swojego ojca. Co jeśli...

 -Harry dobrze się czujesz?- Zapytała z troska mama. Nie czułem się dobrze, Czułem jakbym miał zaraz zwymiotować.

-Tak jest okej. - Skłamałem.

-Chciałam porozmawiać z Tobą o Emily. Wiem, że teraz jesteś w takim wieku. Jesteście w takim wieku. Nie jesteście już dziećmi. Dojrzewacie.

-Mamo przestać. O czym będziemy rozmawiać i co to ma wspólnego z Emily?

-To co widziałam dzisiaj. Widziałam każdego dnia gdy Emily była w szpitalu. Nie wiem co stało się tamtego dnia i dlaczego. Widzę jak się zachowujecie. Nie mam na to wpływu.

-Przyjaźnimy się to wszystko.

-Harry proszę Cię. Ja też miałam kiedyś 18 lat. Wiem co to zauroczenie. - Strąciłem dłoń mamy. I lekko się odsunąłem.

-Ja nie chce o tym z Tobą rozmawiać. Nic nie ma. Nie będzie. Nie widzisz jak bardzo idealną rodziną jesteśmy?

-Harry proszę. Poznasz jeszcze wiele dziewczyn. - Poznałem już a dużo. Powiedziałem sam do siebie. Nie chciałem dłużej słuchać tych bzdur. Wstałem i wyszedłem z domu. Zostawiłem mamę, która nie była tym faktem zadowolona.

Musiałem pogadać z przyjacielem. Chciałem porozmawiać z kimś kto nie będzie prawił mi morałów. Tylko nie wiem czy wybrałem odpowiednia osobę.

Po kilkunastu minutach stałem przed domem przyjaciela. Zapukałem kilka razy w drzwi i czekałem. Otworzyła mi uśmiechnięta kobieta.

-Dzień dobry Pani Malik jest Zayn? 

-Cześć Harry. Jest wejdź. - Mama Zayna zaprosiła mnie do domu. 

-W pokoju?- zapytałem. 

-Tak tylko jest u... 

-Dziękuje- powiedziałem i pobiegłem schodami na górę. 

Odnalazłem drzwi do pokoju przyjaciela i wszedłem do środka.

-Stary moje życie jest popieprzone- powiedziałem 

-Nie tylko Twoje.- Usłyszałem damski głos. Zamiast Zayna w pokoju na jego łóżku siedziała Emily. 

 -Co ty tutaj robisz? Myślałem, ze wróciłaś z Ojcem do domu. 

-Prawie tylko gdy zaczął mówić o tym jak wazna jest rodzina wysiadłam z samochodu. - Popatrzyłem na Emily, następnie zacząłem rozgląda się po pokoju w poszukiwaniu kolegi. 

-Zayn jest w łazience jeśli jego szukasz. 

-Dlaczego tutaj przyszłaś? 

-O to samo mogłabym zapytać Ciebie. - Zrobiła się niezręczna cisza. Usiadłem na krześle i zacząłem bawić się rzeczami na biurku. Natomiast Emily wzięła jakaś ksiazke leząca na stoliku obok łózka. 

Dlaczego wydawaliśmy się w tamtej chwili tacy sobie obcy.

 -Em jeśli nadal jesteś w ubraniu to mam nadzieję, że zaraz je ściągniesz.- usłyszałem i do pokoju wpadł Zayn, który widząc mnie otworzył szeroko buzię jakby chciał powiedzieć coś jeszcze. 

-Cześć Zayn. - powiedziałem lekko się uśmiechając. 

-Jeśli liczyliście na trójkącik to ja nie jestem gotowy. 

-Oj zamknij się.- Powiedziała Emily i rzuciła w Zayna poduszka. Ten złapał ja przed swoja twarzą i położył się na łóżku. Dziewczyna, która na nim siedziała lekko się odsunęła na brzeg. 

-A teraz dlaczego zawdzięczam wasze odwiedziny? 

-Chciałem pogadać. 

-Ja też. 

-A tak na serio? 

-Wczoraj wydawaliście się bardziej zadowoleni ze swojego towarzystwa. 

-Serio teraz będzie zazdrosny?- powiedziała z wyrzutem Emily. 

-Nie dlaczego miałbym być? Przecież skończyliśmy ta rozmowę Em. Przyjaźnimy się tylko nie wiem czy pamiętasz gdzie byłaś jeszcze kilka tygodni temu. 

-Wystarczy Zayn.- Powiedziałem i spojrzałem na Emily, która teraz patrzyła się na swoje dłonie. 

-Ja już zacząłem się w tym wszystkim gubić. Jesteśmy wszyscy przyjaciółmi tak? Do tego zależy nam na Emily. Jej na Tobie i tak w ogolę jesteście rodzeństwem. Co prawda nie tak dokładnie ale jakoś. Tak i jesteśmy przyjaciółmi. 

-Dobra skończcie to. Jest beznadziejnie okej? Już mam dość gadania o tym jak ważna jest rodzina.- Powiedziała głośno dziewczyna i wstała z łózka. 

-Czyli o to chodzi. Jest problem w tym, ze mieliście jakieś spięcie rodzinne? -Zapytał Zayn. Żadne z nas nie odpowiedziało. 

-Tak myślałem. Dobra jest dziwnie. Ale byłoby jeszcze dziwniej gdybyście się ze sobą przespali. - Kolejna raz w pokoju zapanowała cisza. 

-O kurwa. Zrobiliście to. Zayn teraz podniósł się z pozycji leżącej do siedzącej i patrzył się raz na Emily a raz na mnie. - Było mi strasznie głupio, a na twarzy dziewczyny pojawiły się rumieńce. Żadne z nas nie miało zamiaru zaprzeczyć. - Ja nie wierze, ze w ogóle to zrobiliście. Nie wierze, ze o tym rozmawiamy. 

-Sam zacząłeś.

  Próbowałem jakoś zapanować nad tym co teraz się działo. 

-Mogliście zaprzeczyć. Dobra nie chce nic już więcej wiedzieć. Wiem więcej niż chciałem. 

-Po prostu się stało. Okej? -Emily w końcu się odezwała. 

-Po prostu? Powtórzyłem słowa dziewczyny. Dla ciebie to po prostu się stało? Właśnie w tym jest problem. Wolisz powiedzieć, ze to tak po prostu się stało niż przyznac, ze to była twoja decyzja. 

-Skończyliście już? Ja nie chce wiedzieć.- Zayn próbował wytracić się do rozmowy.- Ale jak kiedy? Przecież wy się albo kłóciliście albo... - Wyglądał jakby próbował sobie coś ułożyć w głowie. - Wczoraj? 

-Na ślubie! - Krzyknęła Emily jakby już dłużej tego nie wytrzymywała. Stanęła jeszcze bliżej okna i je otworzyła. 

-Przespaliście się na ślubie swoich rodziców? - Mój przyjaciel otworzył jeszcze szerzej oczy. 

-Tak i dla Emily to tak po prostu się stało. - Popatrzyłem na blondynkę. 

-Nie musiałoby się stać gdybyś nie był cholernym „jestem najlepszy Styles” - Krzyknęła dziewczyna. 

-To za wiele nawet jak dla mnie. Co chcecie z tym zrobić? 

-Było by łatwiej gdybyś jednak nie była bi.- Powiedziałem. 

-Chyba się przesłyszałam. Czyli dla Ciebie lepiej gdybym umawiała się z dziewczynami? 

-Byłoby prościej.- Emily wybuchła śmiechem. 

-Dobra koniec mam nadzieję, ze nie pożałujesz tych słów. 

-Co zrobisz mi na złość i zaczniesz omawiać się z dziewczynami?- Zapytałem. 

-Może właśnie tak zrobię. 

-Dawno tego nie robiłam a jak mi się znudzi to umówię się z Zaynem jemu to chyba nie przeszkadza? 

-Mnie w to nie mieszajcie.- Zayn w obronnym geście podniósł ręce do góry. 

Chciałem powiedzieć coś jeszcze ale usłyszeliśmy pukanie do drzwi.

Zayn wstał i je otworzył. Zobaczyliśmy mamę chłopaka. 

-Chciałam tylko wiedzieć czy zostaniecie na obiad. -powiedziała i szeroko się uśmiechnęła. 

-Ja już wychodzę. 

-Ja tez już miałam iść. 

-Skoro tak wszyscy idą to ja tez mogę? - Zapytał Zayn. 

-Nie ty drogi synu zostajesz na obiedzie. 

-Jasne. 

-To my już pójdziemy. Do widzenia Pani.- Pożegnaliśmy się z Mamą Zayna i wyszliśmy. 

Żadne z nas się nie odezwało. Jak zawsze panowała niezręczna cisza. Czułem jakby każdy mój mięsień napiął się powodujac lekki ból.

-Ten dzień był taki dziwny. Byliśmy w tym wszystkim razem. Teraz wiedziałem do dokładnie. Zayn byl lepszym przyjacielem niż mogłem sobie wyobrazić. Za to obok mnie stała dziewczyna, która była najważniejsza. Po prostu stała obok mnie. Nie musiała nic mówić wystarczyło, że było

  -Zniknijmy.- Powiedziałem 

-Chcesz uciec Styles? 

-Pojedzmy gdzieś. Będziemy tylko razem. 

-To nie film Harry. 

-Czasami mam takie wrażenie. - Splotłem nasze palce. Przyjemne dreszcze przeszły po moim ciele. 

Uśmiechnąłem się do dziewczyny, która odwzajemniła gest.

Szliśmy tak ulica aż doszliśmy do naszego małego garażu. Przepościłem Emily w drzwiach i weszliśmy do środka. Jedyne okno przez, które zawsze wchodziły promienie słońca było teraz zasłonięte. Próbowałem znaleźć włącznik światła. Zamiast dwóch żarówek które powinny teraz dawać jasne świtało, świeciła jedna.

-Znajdę jakąś zapasową żarówkę.- Zaproponowałem. 

-Myślę, że nie będzie nam potrzebna.- Powiedziała Emily i podeszła bliżej. Położyła dłoń na mojej klatce piersiowej. Zjeżdżała ręką coraz niżej patrząc mi w oczy. 

-Co robisz?- Zapytałem. 

-Zdejmuje Ci koszulkę. 

-Myślałem, ze zaczynasz umawiać się z dziewczynami. 

-Zmieniłam zdanie. - Powiedziała i kilkoma ruchami moja koszulka wylądowała w kącie pokoju.

Kolejny raz dotknęła palcami mojej skóry. Było to takie przyjemne. Jej delikatny dotyk uzależniał.

Nie wytrzymałem dłużej. Złapałem dłoń Emily i przyciągnąłem ją bliżej siebie. Dziewczyna lekko zamknęła oczy i nachyliła się w moja stronę. Nie musiała nic więcej mówić. Doskonale wiedziałem co muszę zrobić. Była tak blisko. Pocałowałem ją. 

Była teraz tylko moja. Miękkie usta. Chciałem więcej. Pogłębiłem pocałunek. Nie chciałem jej teraz stracić. Chciałem żeby ta chwila była wyjątkowa. Byliśmy tacy idealni. Ta chwila była idealna. Tylko dlaczego wszystko musiał zepsuć nieoczekiwany gość. 

~~

Dziekuje dziękuje dziekuje ♥

Zostałam nominowana w konkursie na bloga miesiąca. Nie wiem jak i dlaczego. Nie rozumiem. Jest kilkadziesiąt lepszych blogów.  Bardzo dziekuje. Jesli mielibyście ochotę zagłosowac na mnie byłoby mi jeszcze bardziej miło. 

Link!

Chyba nie przestane dziekować. Mam nadzieję, że dacie znac jak Wam się podobał rozdział. 

czytasz = komentujesz