18. Nienawidziłem siebie.

Jak ważny jest każdy oddech? Widziałeś kiedyś gdy ktoś umiera jak próbuje łapać powietrze do swoich płuc. Straszny dźwięk przepełniający całe pomieszczenie. Nie wiesz co masz robić. Paraliż który ogarnia całe twoje ciało. Boisz się. Pojawia się uczucie, którego nie da się kontrolować. Słone łzy spływają po Twojej twarzy. Widzisz przed sobą kogoś kto zaraz odejdzie na zawsze. Co wtedy robisz? Potrafisz się pożegnać? Jak wiele rzeczy chcesz powiedzieć tej osobie? Nie potrafisz wtedy powiedzieć nic. Nie potrafisz patrzeć. To co oglądałeś w serialach staje się tak cholernie realne.

Łzy kogoś kto siedzi na korytarzu wpatrując się zaczerwionymi oczami w ścianę. Chcesz podejść do tej osoby i ją pocieszyć. Nie możesz. To ty siedzisz na tym krzesełku. Krzyczysz do Boga dlaczego Ci to robi. Dlaczego odbiera Ci ta osobę? Przestajesz wierzyć we wszystko czego uczono Cię przez te wszystkie lata na lekcji religii. Nie ma już nic. Nigdy nie usłyszysz ponownie tego głosu. Nie zobaczysz tego uśmiechu. Nie poczujesz uścisku dłoni. Wtedy uświadamiasz sobie jakie życie jest ważne. Nie zepsuj tego.

 Muzyka

  Siedziałem na łóżku wpatrując się w wyświetlacz telefonu. Czyli to prawda nigdy mnie nie kochała.

Po co miała kochać kogoś takiego jak ja?

Spieprzyłem wszystko na czym mi zależało. Zraniłem kogoś kto tak wiele dla mnie znaczył. Taki potwór bez uczuć. Chciałem ją obwiniać ale nie potrafiłem.

Cisze przerwał dźwięk telefonu. Na wyświetlaczu urządzenia wyświetlił się numer Liama.

Nie miałem ochoty na imprezy. Mogłem od razu odrzucić połączenie. Potrzebowałem jednak usłyszeć głos kogoś kto nie jest mną.

Nacisnąłem zielona słuchawkę.

-Co tam?

-Gdzie jesteś?- usłyszałem zdenerwowany głos przyjaciela.

-W domu a gdzie mogę być. Co się dzieje?

-Emily jest w szpitalu podcięła sobie żyły.- słowa chłopaka uderzyły mnie prosto w twarz. Poczułem się jak śmieć. Jeszcze kilka godzin temu słyszałem jej delikatny głos. Gdy wybiegła z pokoju... Dlaczego za nią nie pobiegłem?

-Zaraz będę- Tylko tyle udało mi się wydusić z siebie. Uczucie, którego nie da się opisać.

Wybiegłem z domu. Z trudem udało mi się włożyć kluczyk do stacyjki samochodu. Ręce drżały. Serce biło w nienaturalnym tempie. Tak jakby odbijało się o mostek klatki piersiowej.

Ruszyłem ulica prosto do szpitala. Miałem przekroczyć próg tego przeklętego miejsca kolejny raz.

Teraz liczyła się tylko drobna dziewczyna, która zniszczyłem.

Nie potrafiłem nazwać się człowiekiem. Jak miałem nim być. Doprowadziłem do czegoś czego nie da się wytłumaczyć żadnymi słowami. Mogłem nazwać siebie mordercą. Nie byłem nim, jednak tak się czułem.

Już po kilkunastu minutach byłam na terenie szpitala. Zaparkowałem i nie zawracając uwagi na innych biegłem do szpitala.

Z trudem łapałem oddech gdy próbowałem dowiedzieć się gdzie leży Emily

Pokój 304 Piętro 5

Odnalazłem wyznaczone miejsce. Zobaczyłem Liama, który siedzi przed sala.

Podbiegłem do niego.

-Co z nią? Muszę tam iść!- Ruszyłem do sali jednak poczułem, ze ktoś złapał mnie za ramię.

-Poczekaj. Zayn jest u niej.

-O czym ty mówisz ja muszę ją zobaczyć.- próbowałem opanować emocje.

-Emily jest w śpiączce. Wzięła jakieś tabletki, które zdążyły zacząć działać. Podali jej jakieś leki. Jej organizm ma dojść do siebie.

-To moja wina.

-O czym ty mówisz? Lekarz powiedział, ze od dawna nie brała leków.

- Muszę ją zobaczyć- nie zawracałem uwagi na przyjaciela, który zaczął powtarzać jakieś bzdury.

-Wyminąłem Liama. Wszedłem do pokoju.

Zobaczyłem łózko na którym leży blond dziewczyna. Wydawała się taka mała. Na jednym z nadgarstków związany był biały bandaż z śladami krwi.

W drugiej ręce miała wbita igle. Przezroczysty płyn spływał wolno w jasnym woreczku.

Kroplówka. Kilka kabli które mierzą jej akcje serca. Na monitorze pojawiały się niewielkie schodki.

Przestałem kontrolować własne uczucia. Łzy zaczęły spływać po mojej twarzy. Zapomniałem kim jestem. Nie chciałem być sobą. Skrzywdziłem kogoś kto na to nie zasłużył. Kochałem ja całym sercem. Każdy mój nerw płona z gniewu do samego siebie. Nienawidziłem siebie. Ona nie powinna tam leżeć. Jestem śmieciem. Ona nie powinna tu być.

-Harry?- głos Zayna, który nie wiedział co zrobiłem.

Zayn podszedł do mnie.

-Będzie dobrze. Znalazłem ją w łazience. Jechaliśmy z Liamem do Ciebie. Zobaczyłem, ze drzwi jej domu są otwarte. Wszedłem na górę. Stala i zakrywała nadgarstek...

Ciągle powtarzała, ze przeprasza. Cały czas mówiła, ze nie chciała. Straciła przytomność.-Nie potrafiłem dłużej.

-To moja wina.- Nie powstrzymywałem dłużej słonych łez. Ten dzień zmienił wszystko. Pierwsze mama teraz ona.

-To moja wina Zayn- powtórzyłem.- Zraniłem ją. Dlaczego za nią nie pobiegłem? To moja wina.- Widziałem jak mój przyjaciel lekko napina mięśnie. Tylko on wiedział o czym mowie. Tylko on rozumiał to wszystko pomiędzy nami. 

-To moja wina. To przez ze mnie to zrobiła.

-Ty cholerny idioto. - Zayn chwycił mnie mocno za barki i uderzył o ścianę. - Mogłem się domyśleć, że to wszystko Twoja wina. Za mało Ci było?

-To moja wina. - poczułem ból rozchodzący się po moim ciele.

-Czego jeszcze chcesz?

-Kocham ją. - poczułem silne uderzenie w oko. Dokładnie wiedziałem, że na to zasługiwałem. Oczy Zayna były pełne gniewu. Chciał uderzyć mnie jeszcze raz ale został odciągnięty prze Liama.

-Co wy robicie do cholery?

-Nie zbliżaj się do niej więcej.- Krzyczał Zayn wyrywając się Liamowi. - Poczułem jak po moim policzku spływa łza wymieszana z krwią. Poczułem słony i metaliczny smak krwi.

-Zabije Cię rozumiesz? Nie zbliżaj się do niej więcej! - Czułem, ze straciłem najważniejszą osobę w moim życiu i przyjaciela.

-Puść mnie ten kretyn zasłużył na coś gorszego!- Chłopak dalej próbował się wyrwać. Ja nie mogłem wydobyć z siebie słowa stałem i wpatrywałem się na drobna dziewczynę, która wygląda jak Anioł.

 -Zabije go!- Zayn wyrwał się Liamowi i już próbował uderzyć mnie kolejny raz gdy został powstrzymany prze Ojca Emily.

-Dosyć tego!- Powiedział stanowczo mężczyzna. - Co tu się dzieje?

-Może Harry Panu wyjaśni.- wysyczał chłopak.

-Na pewno wyjaśni. Zayn Liam dziękuje Wam za wszystko ale chyba powinniście już iść.

-Nie zostawię Em z tym czymś.

-Zayn zostanę z nią. - Powiedział mężczyzna lekko uśmiechając się do mojego chyba już byłego przyjaciela. -Proszę wyjdźcie. Harry ty też.

Ostatni raz spojrzałem w stronę nieprzytomnej dziewczyny.

 Wyszedłem z sali na pusty korytarz.

Łapałem powietrze. Czułem, ze się dusze. Tak jakby tlen nie był już składnikiem powietrza którym oddychałem. Usiadłem na krześle chowając twarz w dłonie.

-Wszystko będzie dobrze. -Poczułem czyjąś dłoń na ramieniu. Podniosłem wzrok i zobaczyłem Liama. Moja uwagę przykuła jednak postać wychodzącego Zayna. Nie miałem mu za złe tego co zrobił, sługiwałem na dużo więcej.

-Przejdzie mu. Trzymaj się. - powiedział chłopak i ruszył za moim byłym przyjacielem.

Nie potrafiłem wydobyć z siebie żadnego dźwięku.

-Porozmawiamy?

-Tak. - powiedziałem niepewnie. Doskonale wiedziałem, ze ta rozmowa nie będzie łatwa.

Jakie to miało jednak znaczenie.

-Harry uspokój się. Nie obwiniaj się. Nikt nie mógł tego przewidzieć.

-Ja mogłem. Mogłem za nią iść. Widziałem, ze jest coś nie tak. To wszystko moja wina.

-Musisz wiedzieć, że od czasu gdy wyjechaliście z Anne Emily bardzo się zmieniła. Bardzo przeżyła to wszystko. Chodziła do psychologa. Miała brać leki, które teraz prawie przedawkowała. -Nie potrafiłem słuchać tego wszystkiego. Tak naprawdę nie wiedziałem co się z nią działo przez ten cały czas gdy wyjechałem. Była sama. Opuściłem głowę próbując powstrzymać kolejne łzy.

 -Jeśli chcesz kogoś obwiniać to obwiniaj mnie ponieważ to ja nakłoniłem Twoja matkę do wyprowadzki.

-Co z mamą?- starałem się opanować oddech i drżący głos.

-Wszystko dobrze. Możesz ja jutro zobaczyć. Czuje się już dużo lepiej.

-To dobrze. - Jaka część mnie poczuła lekką ulgę.

-Powinieneś wrócić do domu, odpocząć.

-Mogę zostać chwilę z Emily?

-Tylko krótko. -Pokiwałem głowa na znak, ze rozumiem.- Harry?

-Tak?

-Będę u Anne.

-Dobrze. - Wszedłem do sali. Byłem teraz tylko ona i ja. Wpatrywałem się kolejny raz w jej drobne ciało. Jasne włosy opadające na jej blade policzki. Wyglądała tak niewinne.

Balem się jednak podszedłem bliżej. Usiadłem na niewielkim krześle. Moją uwagę przykuł zabandażowany nadgarstek dziewczyny.

Widać było kilka blizn. To nie był pierwszy raz. Zbliżyłem moje palce do jasnych blizn. Bałem się. Dotknąłem opuszkami palców wyraźnych śladów. Poczułem zimną skore Emily. Szybko zabrałem rękę. 

Dlaczego tego nie zauważyłem? Powinienem być jej przyjacielem. Nie potrafiłem tak dłużnej. Biłem się w myślach sam ze sobą.

Oparłem głowę o krawędź łózka. Poczucie winny nie dawało o sobie zapomnieć. Wszystkie emocje toczyły wewnętrzną bitwę. Bitwę o moją duszę. Czułem zmęczenie. Straciłem resztę świadomości. Chyba po prostu zasnąłem. 

Pomocy,znowu to zrobiłam
Byłam tu już wiele razy wcześniej
Dziś znowu się zraniłam
I najgorsze jest to, że nie ma innego winnego

Bądź moim przyjacielem
Trzymaj mnie, okryj mnie ciepło
Rozwiń mnie
Jestem mała
Jestem złakniona
Rozgrzej mnie
I oddychaj mną

Auć, znowu się zagubiłam
Zagubiłam się i nigdzie nie można mnie odnaleźć
Tak, myślę, że mogę się załamać
Zagubiłam się i nie czuję się bezpieczna 

~~~~

Zacznę od początku. Jest to coś w pewnym sensie bardzo osobistego. Poruszone tam zostały sprawy religii. Nie chce nikogo urazić ten tekst jest o mnie. Ciężko było mi to napisać. Pisząc tych kilka zdań nie mogłam powstrzymać łez. Nie wiedziala czy mam to dodać jednak uznałam, ze tego potrzebuje. 

Co do dalszej części rozdziału to nie mi to oceniać licze na Was. Dziękuje za wszystkie komentarze. Wcześniejszym rozdziałem najwidoczniej trochę namieszałam. Mam nadzieje, ze nie rozczaruje Was powyższym. Witam nowych obserwatorów i tym obecnym dziękuje, że jesteście ze mną i komentujecie. Uwielbiam Was ♥

Pozdrawiam serdecznie i cały czas przypominam, ze mozecie zadawać pytania na asku.