17.Po co żyjesz? Skończ z tym!

 Dwie godziny wcześniej.

Ile potrafisz znieść? Jak dużo cierpienia? Ciągłe ciosy w Twoim kierunku. Miliony małych kawałków szkła wbijanych wprost w Twoje serce.

Byłam za słaba. Nierównomierny oddech i łzy spływające po policzkach. Łzy. Było ich za dużo. Każda jeszcze bardziej słona.

Byłam taka żałosna. Każdego dnia coraz bardziej. Coraz bardziej nienawidziłam sama siebie. Bezwartościowa, pozbawiona resztek godności. Co mi pozostało? Teraz byłam nikim. Nie maiłam nic. Czułam się jak dziwka, której nic nie zostało. Pojawiło się jedno pytanie, które nie dawało mi spokoju. Głos w głowie, który powtarzał jedno.

Po co żyjesz? Skończ z tym!

-Dosyć.- krzyknęłam opierając dłonie o umywalkę. Odkręciłam kurek z zimną wodą i wpatrywałam się w przeźroczysty strumień wody.

Skończ to!

-Zamknij się!- Kolejny przepełniony rozpaczą krzyk odbił się od ścian łazienki.

Byłam sama jednak czułam obecność drugiej osoby. Popatrzyłam w swoje odbicie. Rozmazany makijaż, przekrwione oczy. Zobaczyłam kogoś kto nie był już mną. 

Skończ to. Nikomu nie zależy na Tobie.

Opuściłam wzrok znowu wpatrując się w płynącą wodę. Była taka wolna. Nie należała do nikogo. Nie dało jej się złapać. Była potężnym żywiołem. Otworzyłam szafkę, która kryła się za lusterkiem. Wyciągnęłam niewielki flakonik z kolorowymi tabletkami. Wysypałam Zawartość na dłoń.

Jedną więcej!- Głos nadal nie milkł. Pojawiał się nagle i odbijał się echem w mojej głowie.

Wzięłam mała tabletkę w palce.

-Jedna za naiwność.- Połknęłam.

-Jedna z miłość.- Kolejna tabletka.

-Jedna z rodzinę.

-Za zaufanie.

-Za przyjaźń.

Wzięłam tym razem trzy.

-Teraz za Harrego. Za twoje kłamstwa, obietnice i zdrady. Za twój uśmiech. Twoje oczy. Za to, że Cię poznałam.

Wyrzuciłam resztę do kosza. Cicha melodyjka, która przerwała przytłaczającą cisze.

Wyciągnęłam telefon. Wiadomość od Harrego.

H:Chcesz być ze mną czy nie?

H: Kiedykolwiek mnie kochałaś?

E: Nie

Nie potrafiłam dłużej kłamać. Nie byłam nim. Chciała, jedynie żeby poczuł to samo co ja.

Tym razem na ekranie telefonu pojawił się numer Ojca.

Ogarnęłam mnie wściekłość. Ciało znowu odmówiło posłuszeństwa. Rzuciłam dzwoniącym telefonem w ścianę. Urządzenie rozbiło się na miliony kawałków. W domu znowu zapanowała błoga cisza.

Podeszłam kolejny raz do umywalki. Przemyłam twarz zimną wodą. Obraz stawał się lekko rozmazany. Byłam senna.

Skończ to. Znowu ten cholerny głos. Teraz już wszystko przestało mieć znaczenie. Chciałam odpocząć.

Zobacz. Teraz uświadomiłam sobie, że wpatruje się w niewielki przedmiot. Miał ostre zakończenia.

Wzięłam tą małą rzecz w palce.

Uwolnij się. Głos w mojej głowie był taki spokojny. Chciałam się mu poddać. Nie potrafiłam dłużej walczyć.

Zrób to.

Wyciągnęłam drugą rękę. W lewej dalej bawiąc się żyletką.

 Zacisnęłam mocniej pięść co spowodowało, że na bladej ręce pojawiły się fioletowe żyły.

Bądź wolna.

Chciałam to skończyć. Chciałam choć raz zadecydować o własnym życiu.

Przyciągnęłam mocniej żyletkę do nadgarstka. Poczułam lekki ból.

To minie.

Zaufałam kolejny raz.

Czerwona ciecz zaczęła spływać po mojej ręce. Przycisnęłam jeszcze mocniej. 

Moja ręka zaczęła płonąć. Uczucie to dawało tez lekkie uczucie wolności. Ból fizyczny zaczął tuszować ból psychiczny.

Wypuściłam żyletkę i wpatrywałam się w krwawiący nadgarstek.

Moją uwagę przykuł dźwięk kroków. Odwróciłam głowę zakrywając krwawiący nadgarstek. Krople krwi odbijały się i podłogę.

Drzwi lekko się uchyliły a ja nie potrafiłam nic powiedzieć.

Wydusiłam tylko kilka cichych dźwięków.

-Przepraszam. 

 ~~~~
Nadal nie potrafię wyjaśnić dlaczego. Nie wiem. Napisałam to ponieważ.... i brakuje mi słowa. Tak po prostu musiało być. To nie jest koniec.
Bolało gdy czytaliście? Mnie boli nawet teraz.
Ciekawa jestem co sądzicie o rozdziale.
Dajcie znać w komentarzach +dziękuje za wszystkie poprzednie ♥