plus

Myślicie, ze miłość to najlepsze uczucie jakie może Was spotkać. Zakochać się w drugiej osobie i być szczęśliwym już do końca swoich dni.

Nie wiem może jestem inna ale dla mnie to najgorsze uczucie. Nie dające normalnie funkcjonować.

Szczególnie jeśli obok miłości pojawia się niepewność.

To wystarcza aby moja głowa wszystkie moje myśli powodowały lawinę.

To wszystko co dzieje się dookoła. Tak bardzo chce wmówić sobie, ze to nie to. Może się pomyliłam. Przecież nie przeszkadza mi gdy go nie ma. Wszystko to cały niepokój pojawia się gdy jest. Każdy dotyk. 

Każda spędzona wspólnie chwila. To wszystko wywołuje uśmiech. Tylko dlaczego nie czuje szczęścia?

Czuje niepokój. Cholerne uczucie, że to wszystko za chwilę zniknie.

Czuje, że cos się psuje. Gdy przestaje istnieć przyjaźń. Po mimo tak wielu wspólnych chwil, których nie przezwaja zwyczajni ludzie. Powinniśmy być przecież wtedy sobie bliżsi. Dlaczego ciągle się oddalamy. Jest dystans, który nie pozwala mi normalnie funkcjonować.

Jesteś w każdej chwili w moich myślach. Nie mogę pozbyć się tego uczucia. Uczucia, ze cos trącę. Cos robie źle. Chciałabym żeby było jak dawniej jednak nie żałuje niczego.

Przecież jeśli jest to wszystko dlaczego nie potrafimy ze sobą normalnie rozmawiać.

Gdy mijamy się co myślimy. Wspominamy to co było?

Chce się uwolnić ale nie potrafię.  Zawsze tego pragnęłam. Bliskości drugiej osoby. Dlaczego to tak bardzo uzależnia. Dlaczego nie potrafimy wyłączyć tego. Pozbyć się tego uczucia. Jesteśmy tylko ludźmi. Nasz organizm. Dlaczego czujemy przecież to tylko impulsy. Reakcje chemiczne, które zachodzą w naszym organizmie.

- Chyba powinienem wezwać ochronę. W mojej garderobie siedzi psychofanka.

- Chciałbyś Styles- powiedziała blondynka.

- Chyba powinienem cos powiedzieć ale nie wiem czy chce na Ciebie nakrzyczeć czy Cie pocałować.

- Jak tam Kendall? Ładna jest.

- Przyjechałaś żeby dowiedzieć się czy z nią jestem?

- Przyjechałam żeby zobaczyć Wasz koncert.

- Tylko dlatego?- Nie odpowiedziała. – I jak podobał Ci się koncert?

- Był okej.

-Dlaczego wróciłaś? Kolejny raz odpowiedziała mi cisza. To powodowało, że krew zaczynała krążyć szybciej. Emily po prostu siedziała i czytała ta cholerna gazetę.

-Myślałem, że jeśli w końcu wrócisz będzie inaczej. Porozmawiamy.

-Rozmowy nie wychodzą nam najlepiej.- lekko się uśmiechnęła

- Jak dla mnie możemy się całować jeśli to wolisz.

- To nie jest zabawne.  Harry jaka ona jest?

-Kto?- Teraz nie rozumiałem. Zastanawiałem się co mam jej powiedzieć na temat Kendall.

- Nasza siostra. – Powiedziała dziewczyna i podała mi telefon. 

~~

Oszalałam. Nie moge juz spac.  Już chyba przestałam zyc w rzeczywistości. Chyba za duzo rzeczy sobie wmówiłam. Chyba zbyt wiele słów źle zinterpretowałam. 

Jesli ktos chce zostać moim psychiatra zapraszam.