15. Zdejmij koszulkę.

Dotyk uzależnia. Wystarczy przecież jeden ruch, jedno delikatne muśnięcie, by mózg zalała fala przyjemności. Ten miły, gładki chłód pod palcami, muskanie opuszkami. Świat doznań, od którego trudno się uwolnić. Uzależnia, budzi pożądanie, zmienia sposób naszego życia.

Ja już dawno stałam się uzależniona od dotyku jednej osoby.

Każdego dnia zastanawiam się ile człowiek potrafi wybaczyć drugiej osobie. Ile zdrad? Ile cholernych kłamstw jesteśmy w stanie sobie wybaczyć? To wszystko wydaje się takie proste. Dlaczego jednak nie jest. Dlaczego patrzymy prosto w oczy osobie która kochamy i ją okłamujemy.

Przychodzi nam to tak łatwo. Bez mrugnięcia okiem.

Czasami przez kłamstwa oszukujemy samych siebie. Stwarzamy sobie świat. Zamknięty na innych.

Boimy się kochać, boimy się cierpieć. Przecież to takie głupie. Nie potrafimy mówić o sprawach oczywistych. Dlaczego wszystko jest takie trudne?

Wdech, wydech. Bolało. Czasami jesteśmy zranieni tak bardzo, ze nawet oddychanie sprawia ból.

Może moja rana nigdy się nie zabliźni. Może jest zbyt głęboka skoro cały czas krwawi.

Może uczucie, które sprawia ból tak naprawdę nigdy nim nie było.

Co jeśli ja już dawno umarłam. Umarłam zakochując się. 

 

Po wczorajszej nocy czułam szczęście. Chciałam żeby ta chwila trwała jak najdłużej.

Wstałam wcześnie. Organizm nie domagał się więcej snu. Ja nie potrafiłam dłużnej spać. Jena rzecz nie dawała mi spokoju. Co dalej. Jak teraz ma wyglądać nasze życie. Pozwoliłam na to. Wczorajszego wieczoru po prostu się zatraciłam. Straciłam kontrole nad własnym ciałem.

Aby pozbyć się natarczywych myśli wzięłam szybki prysznic. Już po kilkunastu minutach czułam ulgę. Chłodna woda spływająca po moim ciele dała ukojenie.

Szybko się ubrałam spoglądając na zegarek. Była 7:14. Umalowałam się i ostatni raz spojrzałam w lustro. Zabrałam torbę i zeszłam na dół. Nalazłam sobie soku. W domu panowała cisza. Mama jak zwykle była już w pracy. Znalazłam na stole banknot i karteczkę.

„Zjedz coś na mieście. Wrócę późno.

Kocham Cię

Mama”

Lekko się skrzywiałam. Nie narzekałam na samotność. Lubiłam zostawać sama. Jednak ostatnie kontakty z matka ograniczały się jedynie do małych kolorowych karteczek.

Kolejny raz spojrzałam na zegarek.

7:26

Cholera- Przeklęłam w myślach. Zabrałam torbę i wyszłam z domu.

Mijałam kolejne domu idąc w rytm muzyki wydobywającej się ze słuchawek.

Zobaczyłam jednak zatrzymujący się samochód. Szyba lekko opuściła się w dół a ku moim oczom ukazał się dobrze mi znany uśmiech.

-Może podwieźć?- powiedział chłopak cały czas się uśmiechając

Na widok jego uśmiechu zrobiło mi się gorąco.

-Mama nie pozwoliła mi rozmawiać z nieznajomymi. -Pokazałam chłopakowi język.

-Musze zdążyć na sprawdzian z biologii więc i tak nic nie wyjdzie z porwania. - powiedział Harry nadal się szczerząc.- Wsiadaj

Kolejny raz poczułam szczęście. Zachowywaliśmy się jak starzy dobrzy znajomi. Bez popapranej przeszłości i przyszłości.

Szybko ruszyłam w stronę samochodu i otworzyłam drzwi po stronie pasażera.

Wsiadłam do samochodu.

Poczułam mocne perfumy chłopaka, które doprowadzały mnie do szaleństwa.

-Cześć śliczna.- powiedział chłopak przysuwając się lekko w moja stronę.

-Bajerujesz tak wszystkie dziewczyny?- powiedziałam i pocałowałam chłopaka w policzek.

Harry przewrócił tylko oczami.

-Daj spokój. - chłopak jechał obserwując uważnie drogę. Zauważyłam, że kilka razy patrzył moim kierunku.

-Patrz na drogę.

-To Twoja wina trzeba było włożyć krótsze spodenki. - Tym razem to ja przewróciłam oczami.

Już po kilkunastu minutach byliśmy na szkolnym parkingu. Wysiadłam z samochodu.

Czułam wzrok innych na sobie. Kilka dziewczyn spojrzało na mnie spojrzeniem pełnym pogardy.

Doskonale wiem w co się wpakowałam. Teraz już nie było odwrotu.

Idąc w stronę budynku szkoły stykaliśmy się lekko ramionami. Harry kilka razy próbował złapać mnie za rękę. Starałam się unikać jego dotyku. Nie byłam gotowa na to wszystko.

-Nie przejmuj się nimi- powiedział chłopak.

-To nie Ciebie uważają za dziwkę.

-Są zazdrosne.

-Tak powróciło Twoje samouwielbienie.

-Dlaczego to robisz Emily?- zapytał chłopak lekko zdenerwowany.

-Bo ja tak nie potrafię.- powiedziałam próbując zachować spokój.

Harry chciał powiedzieć coś jeszcze ale ku naszym oczom ukazał się uśmiechnięty Niall.

-Co tam rodzinko?- oboje lekko się skrzywiliśmy.

-Idealnie nie widać? -Zapytał nadal lekko podenerwowany chłopak.

-A ty co nadal masz kaca?

-Zaraz ty będziesz miał siniaka pod okiem.

-Uspokój się Loczku bo Ci żyłka pęknie. - Starłam się nie śmiać jednak nie mogłam powstrzymać uśmiechu który pojawił się na mojej twarzy.

-Gdzie Zayn?

-Pewnie w domu. Mówił, ze dziś sobie odpuści.- powiedział blondyn.

-Jak zawsze.

-Jak zawsze wyglądasz świetnie. -Za naszymi plecami usłyszałam przesłodzony głos jakiejś brunetki.

-Cześć Camilla. - powiedział Harry szczerząc się na jej widok. Wyglądał jakby chciał ją zgwałcić samym wzrokiem. Dziewczyna miała bluzkę z wyciętym dekoltem i jeszcze krótsze spodenki niż ja. Do tego była bardzo opalona. Jej opalenizna kontrastowała z białą bluzką, która upinała jej biust.

-Słyszałam, że zerwałeś z Caroline- powiedziała dziewczyna bawiąc się włosami. Chłopak patrzył na nią jak zaczarowany. W ogóle nie zwracał uwagi na mnie i na Nialla.

-Dobrze słyszałaś.

-To może masz ochotę dzisiaj gdzieś wyjść? - Dziewczyna w ogóle nie zwracała na mnie uwagi. Trzepotała tylko tymi swoimi długimi rzęsami.

- Z przyjemnością... ale – Coś we mnie pękło. Kogo ja oszukiwałam. Byłam tylko zabawką, która Hazza pocieszał się gdy był pijany. Tyle durnych słów, obietnic. Po co to wszystko. Caroline, Camilla... Ja byłam kolejna jego zdobyczą. Kolejnym trofeum, którym mógł się pochwalić.

Krew w moich żyłach zaczęła płonąć Gniew wciąż narastał. Czułam, ze za chwilę wybuchnę i powiem coś co będę żałować do końca życia.

-Nie mogę dzisiaj. - Powiedział chłopak patrząc tym razem na mnie. Zaskoczył mnie jego wzrok. Spojrzałam w druga stronę aby nie zobaczył tego co dzieje się w środku mnie.

-To szkoda. Ale jeśli zmienisz danie to wiesz gdzie mnie znaleźć- Brunetka popatrzyła na mnie z pogardą i podeszła do Harrego dając mu całusa w policzek. Wyszeptała mu jeszcze coś na ucho. Przez co chłopak lekko się uśmiechną. Doskonale znałam ten uśmiech.

-Musze iść. -powiedziałam nie wytrzymując dłużnej tego wszystkiego.

Usłyszałam za sobą jedynie głos Nialla. Nie zatrzymywałam się. Starałam powstrzymywać łzy napływające do moich oczu. Oszukiwałam sama siebie.

Podjęłam decyzje, która zniszczy wszystko. Do końca lekcji starałam się unikać chłopaka.

Wiedziałam jednak, ze muszę z nim porozmawiać. Na moje szczęście zobaczyłam jak Niall rozmawia z Loczkiem przed klasą.

-Emily gdzie ty byłaś?- zapytał blondyn

-No na lekcjach.- lekko się uśmiechnęłam.- Harry nawet nie zaszczycił mnie wzrokiem tylko pisał SMS-a.

-Idziemy do klasy ?- Zapytałam mając nadzieje, ze Harry spojrzy na mnie. Chłopak jedynie uśmiecha się sam do siebie i szybko schował telefon do kieszeni.

-Wiecie co zostawiłem książkę w samochodzie. Idźcie sami. - Powiedział i obracając się na piecie wyszedł. 

 

Doskonale znałam to jego zachowanie. Byłam jednak ciekawa.

-A jemu co się stało?- Zapytałam mając nadzieję, ze Niall coś wie o dziwnym zachowaniu Hazzy.

-Jest coraz dziwniejszy- powiedział tylko blondyn.-Idziemy na lekcje? 

Teraz albo nigdy. 

-Zaraz wrócę idę jeszcze do łazienki.- Powiedziałam i ruszyłam śladami Harrego.

Już po chwili była na parkingu przed szkoła. Odszukałam wzrokiem samochód chłopaka i ruszyłam w jego kierunku.

Drzwi były lekko uchylone. Podeszłam bliżej. Serce biło coraz szybciej.

Gdy byłam jakieś 5 metrów od samochodu zobaczyłam coś co spowodowało, ze moje serce pękło jeszcze bardziej. Milion małych szpileczek wbijano w moje płuca.

Kolejny raz czułam się oszukana. Widziałam przed sobą Harrego, który obściskuje się z wcześniej spotkana dziewczyną.

Byli sobą tak zajęci, ze nawet mnie nie zauważyli. Ja stałam jak sparaliżowana. Słone łzy spływały po moich policzkach.

Głos w mojej głowie krzyczał żebym stamtąd uciekała. Ja jednak czułam sztylet w moim sercu. Pomimo tego wszystkiego uwierzyła, ze może się udać. Traciłam wiarę w Nas za każdym razem gdy Camilla namiętnie całowała  chłopaka.

Nie mogłam dłużnej tam stać. Wyciągnęłam telefon i ruszyłam przed siebie. Chciałam zapomnieć o tym co przed chwila widziałam.

Napisałam do Zayna kilka prostych słów. Obserwowałam jak na ekranie telefonu pojawiają się kolejne wiadomości. 

Czułam gniew palący mnie od środka. Szłam dalej opuszczając mury szkoły. 

Po jakiś 10 minutach była przed znajomym garażem. Otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Pomimo tego, że na zewnątrz świeciło słonce w środku budynku panował mrok.

Zobaczyłam pozostałości po wczorajszym wieczorze. Kilka butelek w tym jedna lezącą na podłodze. Na niewielkim stoliku stała butelka z przeźroczysta cieczą. Odkręciłam przedmiot i wlałam zawartość do szklanki stojącej obok. Odstawiłam butelkę i wzięłam do reki szklankę. Poczułam ostry zapach alkoholu. Wypiłam zawartość. Mój przełyk zaczął płonąć jednak nie zniechęciło mnie to do wypicia dalszej ilości alkoholu. Usiadłam na kanapie. Zobaczyłam leżącą obok paczkę papierosów. Wyciągnęłam jednego i zapaliłam. Zaciągnęłam się trującym dymem. 

Chciałam stracić resztki świadomości. Chciałam zapomnieć wydarzenia sprzed kilkunastu minut. Czekałam na Zayna, który miał mi w tym pomóc.

Dalej paląc papierosa usłyszałam jak drzwi lekko się otwierają.

-Widzę, że nieźle się bawisz beze mnie.- Usłyszałam znajomy głos. Ku moim oczom ukazała się sylwetka Zayna.

-Świetnie- Powiedziałam patrząc na zaniepokojony wyraz twarzy chłopaka.

-Chcesz pogadać?

-Nie -odpowiedziałam szybko.

-Może jednak?- Chłopak nadal stał przede mną.

-Chce czegoś innego.- Powiedziałam gasząc papierosa. Wstałam z kanapy i podeszłam do zaskoczonego chłopaka.- Zrobisz coś dla mnie?

-Wszystko. - powiedział Zayn uśmiechając się szeroko.

-Pocałuj mnie.- nie musiałam długo czekać. Doskonale wiedziałam, ze chłopak ulegnie.

Po sekundzie poczułam miękkie usta Zayna. Pocałunek był namiętny i pełny pożądania. Oddałam każdy pocałunek. Chciałam jeszcze więcej.

Ręce chłopaka powędrowały na moja talie i zaczęły przesuwać się wyżej.

Przerwałam na chwile pocałunek.

-Zdejmij koszulkę.- Chłopak odsunął się ode mnie. Ściągnął granatowy T-shirt odsłaniając mięśnie brzucha. Zrobiło mi się gorąco. Alkohol potęgował każde uczucie..

Przysunęłam się lekko do chłopaka dotykając dłonią jego klatki piersiowej zjeżając niżej. Zayn uważnie śledził każdy mój ruch.

Zatrzymałam dłoń na guziku jego spodni lekko je odchylając. Chłopak złapał mnie za rękę. 

-Em co się dzieje? -Nadal wpatrywałam się w wysportowane ciało Zayna.

-Chciałeś tego.- powiedziałam przegryzając wargę.

-Emily nie jesteś taka.- powiedział chłopak odsuwając moja rękę. Czułam się źle. Przestałam kontrolować własne ciało. Czułam jak po moich policzkach spływają słone łzy.

-Nie jestem jaka Zayn? -Teraz spojrzałam na chłopaka. Nie mogłam dłużnej trzymać w sobie tych wszystkich uczuć.

-Nie jestem jaka? Łatwowierna idiotka, która uwierzyła cholernemu Panu Styles? Uwierzyłam w te jego wszystkie obietnice. Ciekawe jak dobrze się bawił. Dostał to co chciał. - Nie panowałam dłużnej nad sobą.

-Cii. Nie płacz. - Poczułam jak silne ramiona chłopaka mnie obejmują. Poczułam ciepło jego ciała. Słyszałam bicie jego serca. -On jest kretynem.

-Ja jestem kretynką Zayn. Ja.- głos mi się łamał.

-Nie jest tego wart.- głos chłopaka sprawiał, ze czułam się lepiej.Nie potrafiłam tak dłużej. Zayn zaprowadził mnie na kanapę i dalej mocno mnie obejmując gładził moje włosy.

Nie jest tego wart.

Zbyt dużo emocji i alkoholu spowodowało zmęczenie. Bicie serca Zayna wywoływało senność. Czułam się bezpiecznie. Łzy przestały spływać po mojej twarzy. Zasnęłam.